Ampata genç ve cesur bir savaşçının karısıymış. İki çocuk annesiymiş. Bir zaman kocası ve çocuklarıyla birlikte mutlu bir şekilde yaşamış. Evleri bazen ağaçsız, uçsuz bucaksız düzlüklermiş. Bazen de kulübelerini orman içinde bir derenin kıyısına kurarlarmış. Ampata derelerde, nehirlerde bir aşağı bir yukarı kürek çeker, hasır yapmak için saz ararmış. Ya da ormanda dolaşır, çadır yapmak veya yakmak için ağaç kabukları toplarmış. Yazın açık alanlara çıkarlar, kışınsa ağaçlık bölgelerde, güneş gören daha korunaklı yerlerde barınırlarmış.Hayatlarını işte böylece rahat ve mutlu bir şekilde sürdürürlermiş.
Ampata'nın kocası zamanla kabile içindeki etkinliğini ve etkisini artırmış ve sonunda günün birinde reis olmuş. Bu Ampata'nın yüreğini kıvançla doldurmuş ve kocasını her zamankinden çok sevmesine neden olmuş. Ancak Ampata zamanla farkına varmış ki kocasının rütbesi ve önemi arttıkça önceden beri sahip oldukları aile içi rahatı ve huzuru bulamaz olmuşlar. Kocası artık bir halk adamı olmuş. Evleri sürekli gelip giden ziyaretçilerle dolup taşıyormuş. Kocası ise topluluktaki önemi arttıkça, hırsı daha çok bileniyormuş. Bir süre sonra etki alanını daha da çok genişletmek için yakınlarda yaşayan ünlü bir kabile reisinin kızını ikinci bir eş olarak almaya karar vermiş.
Ampata kocasının bu arzusunu öğrenince dehşete düşmüş. Kocasının bu kararına karşı çıkmış ama kocası onu dinlemiyormuş bile. Ampata'ya ikinci bir kadınla evlenmenin kabile içindeki etkisini iyiden iyiye artıracağını, bu yüzden de yeniden evleneceğini söylemiş. Ampata kocasıyla aynı evde kalarak bu utanca daha fazla katlanamayacağına karar vermiş.Böylece kocası yeni eşini eve getirmeden önce, kalbi kırık bir şekilde iki çocuğunu da yanına alarak babasının evine gitmiş.
Kışı babasının yanında, akrabalarıyla birlikte geçirmiş ancak geçen zaman ne kederini ne de umutsuzluğunu azaltmış. Bahar geldiğinde babasının topluluğu, kışın yaptıkları kanolarla birlikte Mississippi'den aşağı kürek çekerken Ampata da onlarla beraber gitmiş. İki çocuğu da kanoda kendisiyle birlikteymiş.Kanolar, St.Anthony şelalesine yaklaştıkça güçlenen akıntılar yüzünden kıyıya yönelirken; Ampata akıntının ortasına doğru kürek çekmeyi sürdürmüş. Akıntı ve girdaplar öylesine güçlüymüş ki kano giderek daha da hızlanmış ve artık kürek de bir işe yaramaz olmuş. İşte tam bu sırada Ampata oturduğu yerden doğrulup gözyaşları içinde şu veda sözlerini söylemiş:
"Bir tek onu sevdim ve onu bütün kalbimle sevdim. Taze avları onun için pişirdim, onun için süpürdüm, çalı süpürgemle ocaktaki külleri. Onun için giyindim, süslendim, onun için diktim ayağına giydiği geyik derisinden çarıkları. Nasıl beklerdim bitmek bilmeyen günler boyunca onun avdan dönmesini ve nasıl da sevinçle dolardı kalbim ayak seslerini duyunca! Gönülden bağlıydım ona. Bütün dünyamdı o benim. Ancak o bir başkası için terk etti beni ve hayat artık taşıyamayacağım bir yük oldu şimdi. Çocuklarım bile üzüntümü çoğaltıyorlar. Yüzlerinde onu görüyorum, bana babalarını anımsatıyorlar sürekli. Verdiği hayatı geri alsın diye yakardım Yüce Ruh'a. Çünkü istemiyorum artık onu. Dualarımın kabul olunacağı akıntıya bırakıyorum şimdi kendimi. Bembeyaz köpüklerini görüyorum suyun, onlar benim kefenimdir. Çağıltısını duyuyorum şelalenin, o da cenaze şarkımdır benim. Elveda.."
Ampata'yı durdurmak için çok geçtir artık. Yakınları kanonun köpüklerin içine daldığını görürler. Çağlayanın altında dengesini yitiren kano sulara gömülür. Kimi zaman, gece yarısı nehrin kıyısında duran karanlığa kalmış bir yolcunun ay ışığının altında, pusun ve su serpintisinin arasında, Ampata'nın kanosunu gördüğü söylenir. Bir an için şelalenin kıyısında beliren görüntü, hemen pusunun içinde kayboluverir...
Ampata'nın kocası zamanla kabile içindeki etkinliğini ve etkisini artırmış ve sonunda günün birinde reis olmuş. Bu Ampata'nın yüreğini kıvançla doldurmuş ve kocasını her zamankinden çok sevmesine neden olmuş. Ancak Ampata zamanla farkına varmış ki kocasının rütbesi ve önemi arttıkça önceden beri sahip oldukları aile içi rahatı ve huzuru bulamaz olmuşlar. Kocası artık bir halk adamı olmuş. Evleri sürekli gelip giden ziyaretçilerle dolup taşıyormuş. Kocası ise topluluktaki önemi arttıkça, hırsı daha çok bileniyormuş. Bir süre sonra etki alanını daha da çok genişletmek için yakınlarda yaşayan ünlü bir kabile reisinin kızını ikinci bir eş olarak almaya karar vermiş.
Ampata kocasının bu arzusunu öğrenince dehşete düşmüş. Kocasının bu kararına karşı çıkmış ama kocası onu dinlemiyormuş bile. Ampata'ya ikinci bir kadınla evlenmenin kabile içindeki etkisini iyiden iyiye artıracağını, bu yüzden de yeniden evleneceğini söylemiş. Ampata kocasıyla aynı evde kalarak bu utanca daha fazla katlanamayacağına karar vermiş.Böylece kocası yeni eşini eve getirmeden önce, kalbi kırık bir şekilde iki çocuğunu da yanına alarak babasının evine gitmiş.
Kışı babasının yanında, akrabalarıyla birlikte geçirmiş ancak geçen zaman ne kederini ne de umutsuzluğunu azaltmış. Bahar geldiğinde babasının topluluğu, kışın yaptıkları kanolarla birlikte Mississippi'den aşağı kürek çekerken Ampata da onlarla beraber gitmiş. İki çocuğu da kanoda kendisiyle birlikteymiş.Kanolar, St.Anthony şelalesine yaklaştıkça güçlenen akıntılar yüzünden kıyıya yönelirken; Ampata akıntının ortasına doğru kürek çekmeyi sürdürmüş. Akıntı ve girdaplar öylesine güçlüymüş ki kano giderek daha da hızlanmış ve artık kürek de bir işe yaramaz olmuş. İşte tam bu sırada Ampata oturduğu yerden doğrulup gözyaşları içinde şu veda sözlerini söylemiş:
"Bir tek onu sevdim ve onu bütün kalbimle sevdim. Taze avları onun için pişirdim, onun için süpürdüm, çalı süpürgemle ocaktaki külleri. Onun için giyindim, süslendim, onun için diktim ayağına giydiği geyik derisinden çarıkları. Nasıl beklerdim bitmek bilmeyen günler boyunca onun avdan dönmesini ve nasıl da sevinçle dolardı kalbim ayak seslerini duyunca! Gönülden bağlıydım ona. Bütün dünyamdı o benim. Ancak o bir başkası için terk etti beni ve hayat artık taşıyamayacağım bir yük oldu şimdi. Çocuklarım bile üzüntümü çoğaltıyorlar. Yüzlerinde onu görüyorum, bana babalarını anımsatıyorlar sürekli. Verdiği hayatı geri alsın diye yakardım Yüce Ruh'a. Çünkü istemiyorum artık onu. Dualarımın kabul olunacağı akıntıya bırakıyorum şimdi kendimi. Bembeyaz köpüklerini görüyorum suyun, onlar benim kefenimdir. Çağıltısını duyuyorum şelalenin, o da cenaze şarkımdır benim. Elveda.."
Ampata'yı durdurmak için çok geçtir artık. Yakınları kanonun köpüklerin içine daldığını görürler. Çağlayanın altında dengesini yitiren kano sulara gömülür. Kimi zaman, gece yarısı nehrin kıyısında duran karanlığa kalmış bir yolcunun ay ışığının altında, pusun ve su serpintisinin arasında, Ampata'nın kanosunu gördüğü söylenir. Bir an için şelalenin kıyısında beliren görüntü, hemen pusunun içinde kayboluverir...
