Lami Tiryaki
Onursal Üye
- 21 Nis 2009
- 514
- 3,748
Geçenlerde iki yıl aradan sonra kısa bir süreliğine de olsa yolum Kadıköy'e düştü. Çizgi roman dolu sokakları geldi aklıma. Postane arkasında tezgahlar... Arsalı sokaklarımız gibi Kadıköy'ü de betonlara kaptırmışız... Pek çok şey hatırladım. Ama en çok Şadi Amca'nın Manitu'nun yeşil çayırlarına uçup gittiğini öğrendiğim zamanlar geldi aklıma. Bu yazıyı o zaman yazmıştım.
*******
Geçen hafta sonu Kadıköy İş Hanı’nda Nümizmatik Sahaf’ın sahibi dostum Murat Sevgikuran’la muhabbet ediyoruz. Murat, Kadıkoy’de ilk çizgi roman müzayedesini gerçekleştiren arkadaşımızdır. Bir ara söz dönüp dolaşıp eskilere geldi. “Ya bizim Şadi amca ne yapıyor” diye sordum, Murat “Allah rahmet etsin, Şadi Amca’yı kaybettik” dedi. Bu haberi hiç beklemiyordum doğrusu… Üzüntülü üzüntülü, aklım eskilere gitti…
Yakın yıllara kadar Kadıköy’de postanenin arkasındaki sokakta seyyar çizgi roman ve sahafiye tezgahları vardı. Ortam çok otantikti. Eski yeni çizgi romanlarımızı alırken eskinin “sinema önü - kaldırım üstü” günlerini hatırlardık. Şadi Amca, o tezgahların duayeniydi. Sokağın en eskilerindendi. Yaşlı Şadi Amca’nın tezgahında çizgi romanlar, çoçuk kitapları, iskambil kağıtları ve daha bir sürü şey olurdu. Kitapları kafasına göre eklemeyle yamayla tamir etme huyu vardı. Kitap aldığınızda, içinden başka sayılara ait sayfalar çıkma olasılığı vardı. O yüzden Şadi Amca’dan çizgi roman alırken hep sayfa sayardım. Sokağın en ucuzcu tezgahtarıydi. Diğer tezgahçılara bakıp “ya bu çocuklar benden ucuza alıp iyi fiyata satıyorlar işte” deyip gülümserdi.
Sonra bir gün zabıtalar sokak tezgahlarını kaldırdılar oradan. Herkes önce kaçak açmayı denedi ama olmadı. O günlerin birinde Şadi Amca’yı kitap çuvalıyla bir duvar dibinde sessiz sessiz düşünüp titrerken görmüştüm. “Bizi istemiyorlar burada” demişti bana…
Sonraları herkes Kadıkoy İş Hanı’nda bir bir dükkan kiralamaya başladı. Sokak tezgahlarımız allı pullu çizgi roman mağazaları oldular. Ama bir şeylerin de büyüsü kaybolmuştu. Artık orası bana eskisi kadar çekici gelmiyordu. Şadi Amca’da arka sokaklardaki evinin altındaki depoyu dükkan gibi bir şey yapmıştı. Dışarıdan bilmeyen dükkan olduğunu anlamazdı pek. Ben yerini öğrendiğimde her Kadıkoy ziyaretimde ona da uğramaya başladım. O her şeyin üstüste olduğu, tozun kirin içindeki dükkanda eskinin havasını kokluyordum. Bir gün tek başıma kapısını çaldığımda beni içeri aldı. Sonra koşarak gidip karşı dükkandan kocaman bir ayran aldı geldi. “Al oğlum iç bunu. Sen benim Urfa’da yaşayan oğluma çok benziyorsun. Sana her baktığımda o geliyor aklıma. Ayranı da severdi o” diyerek gülümsemişti bana. Ayranı ben de çok severdim. Üstelik benim çocukluğum Urfa’da gecmisti. Ne tesadüf... Hiç bir şey demedim aldım içmeye başladım ayranı. O fısıltılı aksanıyla bana oğlundan bahsetti durdu uzun uzun. Ben de dinledim sadece gülümseyerek. Şadi Amca, beni oğlu yerine koymuştu. Ne güzeldi…
Sonra benim özel hayatımda fırtınalar esmeye başladı. Uzun yıllar ne Kadıköy’e ne de Şadi Amca’ya gidemedim. Geçen yıl bir iki defa dükkanının önünden geçtim kapalıydi. Sonra da unuttum gittim.
Şadi Amca şimdi gökyüzünde Manitu’nun yeşil cayırlarında at koşturuyordur belki de kimbilir… Ruhun şad olsun Şadi amca. Huzur icinde yat…
25 Mart 2008 Salı...
Selamlar
Lami Tiryaki
*******
Geçen hafta sonu Kadıköy İş Hanı’nda Nümizmatik Sahaf’ın sahibi dostum Murat Sevgikuran’la muhabbet ediyoruz. Murat, Kadıkoy’de ilk çizgi roman müzayedesini gerçekleştiren arkadaşımızdır. Bir ara söz dönüp dolaşıp eskilere geldi. “Ya bizim Şadi amca ne yapıyor” diye sordum, Murat “Allah rahmet etsin, Şadi Amca’yı kaybettik” dedi. Bu haberi hiç beklemiyordum doğrusu… Üzüntülü üzüntülü, aklım eskilere gitti…
Yakın yıllara kadar Kadıköy’de postanenin arkasındaki sokakta seyyar çizgi roman ve sahafiye tezgahları vardı. Ortam çok otantikti. Eski yeni çizgi romanlarımızı alırken eskinin “sinema önü - kaldırım üstü” günlerini hatırlardık. Şadi Amca, o tezgahların duayeniydi. Sokağın en eskilerindendi. Yaşlı Şadi Amca’nın tezgahında çizgi romanlar, çoçuk kitapları, iskambil kağıtları ve daha bir sürü şey olurdu. Kitapları kafasına göre eklemeyle yamayla tamir etme huyu vardı. Kitap aldığınızda, içinden başka sayılara ait sayfalar çıkma olasılığı vardı. O yüzden Şadi Amca’dan çizgi roman alırken hep sayfa sayardım. Sokağın en ucuzcu tezgahtarıydi. Diğer tezgahçılara bakıp “ya bu çocuklar benden ucuza alıp iyi fiyata satıyorlar işte” deyip gülümserdi.
Sonra bir gün zabıtalar sokak tezgahlarını kaldırdılar oradan. Herkes önce kaçak açmayı denedi ama olmadı. O günlerin birinde Şadi Amca’yı kitap çuvalıyla bir duvar dibinde sessiz sessiz düşünüp titrerken görmüştüm. “Bizi istemiyorlar burada” demişti bana…
Sonraları herkes Kadıkoy İş Hanı’nda bir bir dükkan kiralamaya başladı. Sokak tezgahlarımız allı pullu çizgi roman mağazaları oldular. Ama bir şeylerin de büyüsü kaybolmuştu. Artık orası bana eskisi kadar çekici gelmiyordu. Şadi Amca’da arka sokaklardaki evinin altındaki depoyu dükkan gibi bir şey yapmıştı. Dışarıdan bilmeyen dükkan olduğunu anlamazdı pek. Ben yerini öğrendiğimde her Kadıkoy ziyaretimde ona da uğramaya başladım. O her şeyin üstüste olduğu, tozun kirin içindeki dükkanda eskinin havasını kokluyordum. Bir gün tek başıma kapısını çaldığımda beni içeri aldı. Sonra koşarak gidip karşı dükkandan kocaman bir ayran aldı geldi. “Al oğlum iç bunu. Sen benim Urfa’da yaşayan oğluma çok benziyorsun. Sana her baktığımda o geliyor aklıma. Ayranı da severdi o” diyerek gülümsemişti bana. Ayranı ben de çok severdim. Üstelik benim çocukluğum Urfa’da gecmisti. Ne tesadüf... Hiç bir şey demedim aldım içmeye başladım ayranı. O fısıltılı aksanıyla bana oğlundan bahsetti durdu uzun uzun. Ben de dinledim sadece gülümseyerek. Şadi Amca, beni oğlu yerine koymuştu. Ne güzeldi…
Sonra benim özel hayatımda fırtınalar esmeye başladı. Uzun yıllar ne Kadıköy’e ne de Şadi Amca’ya gidemedim. Geçen yıl bir iki defa dükkanının önünden geçtim kapalıydi. Sonra da unuttum gittim.
Şadi Amca şimdi gökyüzünde Manitu’nun yeşil cayırlarında at koşturuyordur belki de kimbilir… Ruhun şad olsun Şadi amca. Huzur icinde yat…
25 Mart 2008 Salı...
Selamlar
Lami Tiryaki
