Mehmet Serdar Ateş
Onursal Üye
Bizi de Düşünün
Mehmet Serdar ATEŞ
Bu yıl kış mevsimi Kütahya’da çok çetin geçiyordu. Altı gündür hiç aralıksız kar yağmıştı. Şehirlerde insanlar bu çetin kış şartları ile mücadele ederken, evlerin çatılarında mahsur kalan kuşlar da zor günler geçiriyorlardı. Aç kalan bir karga yan çatıdaki komşusu güvercin ailesine gitti.
Karga,
“Güvercin kardeş, kaç gündür ağzıma bir lokma yiyecek girmedi. Siz bize göre daha tedariklisinizdir. Sizin deponuzda ödünç verebileceğiniz yiyecek var mı?”
Güvercin,
“Karga kardeş, bizim de yiyecek stoklarımız bitti. Artık vücudumuzdaki yağ stoklarımızı tüketiyoruz. Siz bizlere göre daha hareketli yaratılmışsınız. Açık alanlardan yiyecek bulamıyor musunuz?”
Karga,
“Ah komşu nerede? Son üç günde yüzün üzerinde sorti uçuş (havadan aşağı iniş, çıkış) yapmışımdır. Araçların teker izlerinin olduğu bölgelerde hiç yiyecek yok. Çöp bidonları dersen kediler ve köpekler tarafından ele geçirilmiş durumda… Anlayacağın biz de sizin gibi vücuttaki yağ stokundan yemeye başladık. Bizde sizin gibi yağlı bölge de çok değil, kaslardan tüketiyoruz.”
Güvercin,
“Desene aralıksız kar yağısı bu şekilde devam ederse, bizim halimiz perişan.”
Karga,
“Evet kardeş, insanlardan da bize fayda yok. İçlerinde bizi düşünenler olsa, biraz artan yiyeceklerden karın üstüne koysalar ne kadar sevap olur değil mi?”
Güvercin,
“Evet haklısın, Rabbimize dua edelim de onların kalbine ilham versin. Sadece kendilerini değil, bizim gibi canlıları da düşünsünler.”
Bu arada kuş tüyü yatağında mışıl mışıl uyuyan Elif aniden yatağından fırladı. Telaşla annesine koştu.
Elif,
“Anne! Anne!”
Annesi,
“Ne oldu kızım? Nedir bu telaşının. Korkulu bir rüya mı gördün?”
Elif,
“Evet anneciğim, korkulu bir rüya! Sürekli kar yağmış, kar heryeri kaplamış, kuşlar aç kalmış. Rüyamda karga ile güvercin bizden yardım istiyordu.”
Anne,
“Çok ilginç!” diye geçirdi içinden.
Elif devam etti:
“Anne, evimizde kuşlara verebileceğimiz ne gibi yiyecekler var?”
Anne,
“Gel kilerimize gidip ne verebileceğimize bir bakalım.”
Anne kız, evin küçük bir odasına gittiler. Odada her türlü yiyecek vardı. Anne Elif’e eski bir sofra bezi verdi. Bezin üstüne, bulgur, buğday, ayçiçeği çekirdeği ve bol miktarda ekmek kırığı koydu. Sonra da kızına dönerek:
“Haydi bakalım kızım. Bunları kuşların rahatça gelip yiyebileceği bir yere götürelim.” dedi
Elif ile birlikte bahçede boş bir alana sofrayı bıraktılar. Elif evin camından sofraya doğru uçup gelen kuşları seyretmeye başladı. Bir anda sofranın etrafı onlarca, yüzlerce kuş ile dolup taştı. Karınlarını doyuran kuşlar o kadar mutluydu ki başlarını sağa sola hareket ettiriyorlar, çeşitli hareketler yapıyorlardı.
Elif,
“Bak anne! Kuşlar başları ile bize teşekkür ediyorlar.” dedi.
Anne kızının başını okşadı ve gülümsedi.
“Kızım Allah senden razı olsun. Zor günde başı dara düşenlere yardım etmek çok sevaptır. Sayende bu sevaba ortak olduk.” dedi.
Kaynak : İnsan ve Hayat Dergisi Mart 2012, Sayı: 25
Son düzenleme: