Antoine Watteau (1684-1721)
Valenciennes'de doğan Watteau 1702'de Paris'e gitti. Orada, kendisine İtalyan komedisinin kişilerini tanıtan ressam Gillot'nun, daha sonra Luxembourg Sarayı'nın dekoratörlüğünü yapan Audran'ın öğrencisi oldu; Audran'ın sayesinde Rubens'in tablolarım görüp tanıdı; devrin zengin, soylu kişileriyle dostluk kurdu.
ilk yapıtları, küçük esnafın ya da askerlerin günlük yaşantısından sahneleri işleyen gerçekçi tablolardır (Müfrezenin Molası, Uçan Ordugâh). Sonraları, tiyatronun etkisi, Venedikli ressamların ve Rubens'in zengin paleti, hastalıklı yapısının iyice kamçıladığı hayal gücü Watteau'yu kır eğlencelerinin ve şenliklerin ressamı yaptı.
Şiir dolu manzaraların içine, birbirleriyle tatlı tatlı sohbet eden, bir köşede oturup düş kuran, müzik çalan zarif tavırlı insanlar yerleştirir; kişilerin en içten duygularını yansıtmakta son derece ustadır. Bütün bu görüntülerin üstüne düşen melankoli havası ise mutluluğun geçiciliğini göstermek ister gibidir.
Versailles'ın klasik üslûbundaki sertliğe ve katılığa tamamıyla aykırı düşen Watteau'nun zarif ve yumuşak üslûbu sonradan bütün XVIII. yy. sanatını etkileyecektir.
Valenciennes'de doğan Watteau 1702'de Paris'e gitti. Orada, kendisine İtalyan komedisinin kişilerini tanıtan ressam Gillot'nun, daha sonra Luxembourg Sarayı'nın dekoratörlüğünü yapan Audran'ın öğrencisi oldu; Audran'ın sayesinde Rubens'in tablolarım görüp tanıdı; devrin zengin, soylu kişileriyle dostluk kurdu.
ilk yapıtları, küçük esnafın ya da askerlerin günlük yaşantısından sahneleri işleyen gerçekçi tablolardır (Müfrezenin Molası, Uçan Ordugâh). Sonraları, tiyatronun etkisi, Venedikli ressamların ve Rubens'in zengin paleti, hastalıklı yapısının iyice kamçıladığı hayal gücü Watteau'yu kır eğlencelerinin ve şenliklerin ressamı yaptı.
Şiir dolu manzaraların içine, birbirleriyle tatlı tatlı sohbet eden, bir köşede oturup düş kuran, müzik çalan zarif tavırlı insanlar yerleştirir; kişilerin en içten duygularını yansıtmakta son derece ustadır. Bütün bu görüntülerin üstüne düşen melankoli havası ise mutluluğun geçiciliğini göstermek ister gibidir.
Versailles'ın klasik üslûbundaki sertliğe ve katılığa tamamıyla aykırı düşen Watteau'nun zarif ve yumuşak üslûbu sonradan bütün XVIII. yy. sanatını etkileyecektir.