Julien Sorel
Kıdemli Üye
- 10 Eki 2010
- 177
- 942
Ziyaretçiler için gizlenmiş link,görmek için
Giriş yap veya üye ol.
Önce kitaptan "Terör Kültürü" başlıklı bölüm...
Avukat Pedro Algorta, bana cinayete gitmiş iki kadınla ilgili kabarık bir dosyayı gösterdi. Bu çifte cinayet 1982'nin sonunda Montevideo'nun bir banliyösünde bıçakla işlenmişti.
Sanık Alma Di Agosto suçunu itiraf etmişti. Bir yılı aşkın bir süredir hapisteydi ve ömrünün sonuna kadar orada çürüyeceğe benzerdi.
Adet olduğu üzere polis ona tecavüz etmiş, işkence yapmıştı. Bir ay süren kesintisiz işkencenin sonunda ondan birçok itiraflar koparmışlardı. Gerçi Alma Di Agosto'nun itirafları birbirine pek benzemiyordu; aynı cinayeti birçok ayrı yöntemle işlemiş sanırdınız. Her itirafta başka başka kimseler ortaya çıkıyordu, adı, adresi olmayan ilginç hayaletler... Çünkü elektrikli cop herkesi yaman bir masalcıya dönüştürür. Üstelik sanık, bu anlattıklarında bir olimpiyat atletinin çevikliğini, bir Amazon'un gücünü ve profesyonel bir matadorun kıvraklığını sergiliyordu. Ama en şaşırtıcı olan, itiraflardaki ayrıntı zenginliğiydi: sanık her seferinde, giysileri, davranışları, çevreyi, konukları, eşyayı milimetrik ölçülerle sayıp döküyordu.
Alma Di Agosto kördü.
Onu yakından tanıyıp seven komşuları onun suçlu olduğu kanısındaydılar.
"Neden?" diye sordu avukat.
"Gazeteler öyle diyor da ondan."
Avukat, "Gazeteler yalan yazıyor" diyordu.
Komşular, "Ama radyo da öyle diyor," diye açıklamada bulunuyorlardı. "Televizyon da öyle diyor!"
Son yıllara damgasını vuran davalarda, "necip Türk milleti"nin takındığı tutum anca bu kadar anlatılırdı.
Boşuna büyük yazar olunmuyor arkadaş!