Çok sağolun dostlar...
Bugün birçok tebrik aldım. Hepsine çok teşekkür ederim.
Fakat esas itibarıyla 16 Şubat'ta doğmuşum. Merhum dedem ilçe merkezindeki nüfus idaresine gittiğinde tarih 1 mart imiş. Yani aslında bugün benim doğum günüm değil, nüfus kağıdımın-ya da ilk aldığımız haliyle nüfus cüzdanımın- doğum günüdür.
Bu konu çeşitli vesilelerle gündeme gelmiştir. Bir keresinde durumu anlatmaya çalıştığım bir arkadaşım şunu dedi:
"Sen nasıl sana devletinin verdiği doğum gününden başka bir doğum günün olduğunu iddia edebilirsin. Devletin verdiyse doğrudur."
Elbette şaka yapıyordu ama o günlerde devlete itiraz eden herkesin toplumun büyük bölümü tarafından heretikler olarak damgalandığını yakınen bilirim.
Her evraka 1 mart yaza yaza gerçek doğum günümü unutacak hale gelmişim de haberim yok. Gerçekten de doğum günümü unuttum. Bilenler de unuttu.
Zaten daha önceden de ne ben, ne çevremde gerçeğini bilenlerin kutlama falan gibi şeylerle arası yoktur. Hani karşı zannetmeyin doğal halimiz böyle olduğundan... Üniversitede bir keresinde arkadaşlara bir ay önce söylemiştim. Onlar hatırladı pasta yedik. Bir keresinde işyerinde nüfus kağıdımın doğum gününü kutladık. Evde bir şey yapıldığını bilmem pek.
Biliyor musunuz, ben kırk dokuz yılı doldurdum. Elli yıldan gün aldım. Yarım asır yani. Benim görüşüme göre, yaşamın sınırı yoktur. Yarın ölebileceğimi biliyorum ama imkan varsa o şanslı çinli herif gibi ikiyüz elli yıl yaşamak isterim. Yine de yaşamda yapamadığım şeyleri yapabileceğim fikrinde değilim. Hiç değilse Zaro ağa kadar bir ömrüm olmalı ki buralardan bir geldim geçtim diyeyim.
İhtiyarlamak, daha da ihtiyarlamak, pörsümek, üstümden yükselen ihtiyarlık kokusundan daha genç ihtiyarların rahatsız olacağı kadar yaşlanmak istiyorum. Eğer bakım ihtiyacı olacak hale gelirsem diye de düşündüğüm yok. Onu bakacak olan düşünsün derim ben.
Geçenlerde Borges'in Anlar şiirini paylaşan arkadaşa teşekkür ediyorum. Ben Borges gibi bir daha gelseydim dünyaya demiyorum. Geldim, hem de buraya kadar geldim, bundan sonra gideceğim yer varsa en iyi şekilde sonuna kadar gitmek isterim.
Ya dostlar;
Hiçbirinizi şahsen tanımıyorum, bazılarınızı fotoğraflarından tanıyorum, çok azının sesini de biliyorum. Yine deumut ediyorum ki dilediğim uzun ömürde sizin yeriniz daha çok olur.
Nazik kutlamalarınız için hepinize tek tek teşekkür ederim.
Not: Bu yazıyı doğum günü kutlamalarının altına yazdım ama teşekkürlerimi ifade ettiğim dostlar yeniden oraya girmeyeceğinden kendimi ifade edemem diye düşündüm. Mükerrer oldu kusura bakılmasın. Uygunsuzsa silindi diye gücenmem.
Bugün birçok tebrik aldım. Hepsine çok teşekkür ederim.
Fakat esas itibarıyla 16 Şubat'ta doğmuşum. Merhum dedem ilçe merkezindeki nüfus idaresine gittiğinde tarih 1 mart imiş. Yani aslında bugün benim doğum günüm değil, nüfus kağıdımın-ya da ilk aldığımız haliyle nüfus cüzdanımın- doğum günüdür.
Bu konu çeşitli vesilelerle gündeme gelmiştir. Bir keresinde durumu anlatmaya çalıştığım bir arkadaşım şunu dedi:
"Sen nasıl sana devletinin verdiği doğum gününden başka bir doğum günün olduğunu iddia edebilirsin. Devletin verdiyse doğrudur."
Elbette şaka yapıyordu ama o günlerde devlete itiraz eden herkesin toplumun büyük bölümü tarafından heretikler olarak damgalandığını yakınen bilirim.
Her evraka 1 mart yaza yaza gerçek doğum günümü unutacak hale gelmişim de haberim yok. Gerçekten de doğum günümü unuttum. Bilenler de unuttu.
Zaten daha önceden de ne ben, ne çevremde gerçeğini bilenlerin kutlama falan gibi şeylerle arası yoktur. Hani karşı zannetmeyin doğal halimiz böyle olduğundan... Üniversitede bir keresinde arkadaşlara bir ay önce söylemiştim. Onlar hatırladı pasta yedik. Bir keresinde işyerinde nüfus kağıdımın doğum gününü kutladık. Evde bir şey yapıldığını bilmem pek.
Biliyor musunuz, ben kırk dokuz yılı doldurdum. Elli yıldan gün aldım. Yarım asır yani. Benim görüşüme göre, yaşamın sınırı yoktur. Yarın ölebileceğimi biliyorum ama imkan varsa o şanslı çinli herif gibi ikiyüz elli yıl yaşamak isterim. Yine de yaşamda yapamadığım şeyleri yapabileceğim fikrinde değilim. Hiç değilse Zaro ağa kadar bir ömrüm olmalı ki buralardan bir geldim geçtim diyeyim.
İhtiyarlamak, daha da ihtiyarlamak, pörsümek, üstümden yükselen ihtiyarlık kokusundan daha genç ihtiyarların rahatsız olacağı kadar yaşlanmak istiyorum. Eğer bakım ihtiyacı olacak hale gelirsem diye de düşündüğüm yok. Onu bakacak olan düşünsün derim ben.
Geçenlerde Borges'in Anlar şiirini paylaşan arkadaşa teşekkür ediyorum. Ben Borges gibi bir daha gelseydim dünyaya demiyorum. Geldim, hem de buraya kadar geldim, bundan sonra gideceğim yer varsa en iyi şekilde sonuna kadar gitmek isterim.
Ya dostlar;
Hiçbirinizi şahsen tanımıyorum, bazılarınızı fotoğraflarından tanıyorum, çok azının sesini de biliyorum. Yine deumut ediyorum ki dilediğim uzun ömürde sizin yeriniz daha çok olur.
Nazik kutlamalarınız için hepinize tek tek teşekkür ederim.
Not: Bu yazıyı doğum günü kutlamalarının altına yazdım ama teşekkürlerimi ifade ettiğim dostlar yeniden oraya girmeyeceğinden kendimi ifade edemem diye düşündüm. Mükerrer oldu kusura bakılmasın. Uygunsuzsa silindi diye gücenmem.
