STEPHEN KİNG REH VE CONAN İÇİN NE DEDİ?
"Hayranları tarafından genelde “Kılıç ve Büyü” denilen bu kurgu türü, en düşük seviyeden fantezi değildir ama hoş, pejmürde bir duygu taşır. Çoğu zaman bunlar, hayvan derisi giyen Çetin Çocuklardır ve R (ister Jeff Jones kapak resmiyle olsun ister olmasın—R 17 yaşından küçükler için demektir) olarak değerlendirilirler. Kılıç ve büyü roman ve öyküleri güçsüzler için güç öyküleridir. Otobüs durağına tebelleş olan şu genç punklar tarafından yerinden edilmekten korkan arkadaş, geceleyin eve gidemez ve kendini tombul göbeği mucizevî şekilde kaybolmuş, sarkık pazuları büyülü şekilde son elli yıldır pulp öykülerinde destanlaştırılan ve öykülenen “demir kaslara” dönüşmüş bir kılıç kullanıcısı olarak hayal eder kendini.
Bu tür öyküde sahiden ilerleyen tek yazar, Teksas kırsalında yaşayan ve ölen, tuhaf dahi Robert E. Howard’dı. (Howard, annesi komada, ölümcül bir hastalıkla yatarken, görünüşe göre onsuz yaşamla yüzleşemeyeceği için intihar etti) Howard, kahramanı Conan’ın en vahşi iktidar düşleri sayesinde çocuksu malzemesinin sınırlamalarının üstesinden gelir. En iyisinden Howard’ın yazı stili öyle yüksek bir enerjiyle doludur ki, adeta kıvılcım saçar. “Kara Çemberin Halkı” gibi öyküler, onun çılgın yoğunluğunun azgın ve tekinsiz ışığıyla parlar. En alasından fantezinin Thomas Wolfe’sidir Howard; Conan öykülerinin çoğu da neredeyse mecburiyetten kendi kendilerine ortaya çıkardı.
Yine de onun diğer işleri, ya önemsizdi, ya da sadece derin… İfade onun hayran lejyonlarını incitip kızdıracak ama başka bir münasip sözcük bilmiyorum. Howard’ın çağdaşlarından Robert Bloch, Weird Tales’e ilk mektubunda Conan’ın o kadar etkileyici olmadığını bile ima eder. Bloch’un fikri, Conan’ın kağıt bebekleri kesmek için kılıcını kullanabildiği dış karanlığa sürgün edilmesi gerektiği şeklindeydi. Bu imanın uygun adım yürüyen Conan hayran ordularınca iyi karşılanmayacağını söylemek gereksiz; Milwaukee’ye dönüşte onu ellerine geçirselerdi, muhtemelen zavallı Bob Bloch’u oracıkta linç ederlerdi."
~ Stephen King, DanseMacabre, p. 204
"Hayranları tarafından genelde “Kılıç ve Büyü” denilen bu kurgu türü, en düşük seviyeden fantezi değildir ama hoş, pejmürde bir duygu taşır. Çoğu zaman bunlar, hayvan derisi giyen Çetin Çocuklardır ve R (ister Jeff Jones kapak resmiyle olsun ister olmasın—R 17 yaşından küçükler için demektir) olarak değerlendirilirler. Kılıç ve büyü roman ve öyküleri güçsüzler için güç öyküleridir. Otobüs durağına tebelleş olan şu genç punklar tarafından yerinden edilmekten korkan arkadaş, geceleyin eve gidemez ve kendini tombul göbeği mucizevî şekilde kaybolmuş, sarkık pazuları büyülü şekilde son elli yıldır pulp öykülerinde destanlaştırılan ve öykülenen “demir kaslara” dönüşmüş bir kılıç kullanıcısı olarak hayal eder kendini.
Bu tür öyküde sahiden ilerleyen tek yazar, Teksas kırsalında yaşayan ve ölen, tuhaf dahi Robert E. Howard’dı. (Howard, annesi komada, ölümcül bir hastalıkla yatarken, görünüşe göre onsuz yaşamla yüzleşemeyeceği için intihar etti) Howard, kahramanı Conan’ın en vahşi iktidar düşleri sayesinde çocuksu malzemesinin sınırlamalarının üstesinden gelir. En iyisinden Howard’ın yazı stili öyle yüksek bir enerjiyle doludur ki, adeta kıvılcım saçar. “Kara Çemberin Halkı” gibi öyküler, onun çılgın yoğunluğunun azgın ve tekinsiz ışığıyla parlar. En alasından fantezinin Thomas Wolfe’sidir Howard; Conan öykülerinin çoğu da neredeyse mecburiyetten kendi kendilerine ortaya çıkardı.
Yine de onun diğer işleri, ya önemsizdi, ya da sadece derin… İfade onun hayran lejyonlarını incitip kızdıracak ama başka bir münasip sözcük bilmiyorum. Howard’ın çağdaşlarından Robert Bloch, Weird Tales’e ilk mektubunda Conan’ın o kadar etkileyici olmadığını bile ima eder. Bloch’un fikri, Conan’ın kağıt bebekleri kesmek için kılıcını kullanabildiği dış karanlığa sürgün edilmesi gerektiği şeklindeydi. Bu imanın uygun adım yürüyen Conan hayran ordularınca iyi karşılanmayacağını söylemek gereksiz; Milwaukee’ye dönüşte onu ellerine geçirselerdi, muhtemelen zavallı Bob Bloch’u oracıkta linç ederlerdi."
~ Stephen King, DanseMacabre, p. 204
Son düzenleme:
