Ahhh, bizi yine nostaljik bir zaman yolculuğuna çıkardın sevgili "Baltimora".
Hemen aklıma bu konuyla çok yakından ilgili "DX'cilik" geldi.O yıllarda ve çok daha öncesinde dünyada çok popülerdi bu "hobi". Bunun için iki yönlü telsiz şart değildi (olsa iyi olurdu tabii), herhangi bir kısa dalga radyo alıcısı bile olurdu. Örneğin ben Eminönü'ndeki bir işportacıdan galiba 3 liraya (veya 5) aldığım sabun kalıbı kadar transistörlü bir Japon radyosuyla kalörifer borusuna doladığın tel bir antenle dünyayı dinlerdim (radyo dalgalarının tabiatı ve atmosferik koşullar nedeniyle geceleri yayın kalitesi çok artardı). Tabii binlerce dolarlık cihazlar, özel çatı antenleri kullananlar da vardı. Burada maksat uzaktan düzenli yayın yapan bir radyo istasyonunu saptayıp yayın kalitesi hakkında kısa bir rapor tuttuktan sonra radyo istasyonuna bir mektup ya da kart atmaktı. Karşılığında onlar da size istasyona ait, genelde o ülkeyi tanıtan çok albenili güzel bir posta kartı ve arkasında basılı bir sertifika gönderiyorlardı. benim DX posta kartı dediğim bu kartpostalların resmi adı "QSL kartı"ydı ve bunun koleksiyonerleri vardı (halâ da var). Tabii TV'nin, uydu yayınlarının, bilgisayar ve internetin olmadığı bir dönemde muazzam zevkli bir uğraşıydı bu "DX'cilik". Bu işten radyo istasyonlarının kazancı, yayınlarının hangi coğrafyalardan hangi güçte dinlendiğini öğreniyorlardı, ona göre yayın kalitelerini ve yayın içeriklerini düzenliyorlardı. DX'cilerin kazancı da aşağıda örneklerini gördüğünüz hepsi birer sanat eseri sayılan koleksiyonluk karpostallar ve uzak ülkelerin kültür ve dilleri hakkında bilgi sahibi olmaktı. Şimdi var mı bilmiyorum ama, 70'lerde TRT'nin bile Dx'cilikle ilgili bir departmanı vardı ve oldukça popülerdi.
Muhtelif "QSL" kartları
Milliyet gazetesinin "TV radyo" ekinde 1973 Şubat-Nisan ayları arasında çıkmış, Dx'cilikle ilgili 3 makale.
